Het kan bemoedigend zijn wanneer je conclusies van eigen contemplaties bevestigd ziet worden door veronderstelde autoriteiten.
Ik kan me het waarschijnlijk eerste voorkomen van dergelijke bemoedigingen nog goed herinneren. Van april 2005 tot april 2006 verbleef ik in de ashram van Amma (Mata Amritanandamayi), en het was juist in die periode dat de devotionele toewijding aan goeroes en goden van me afgleed om plaats te maken voor een meer authentieke en minder volgzame exploratie van principes.
Met deze exploraties had ik al een start gemaakt toen ik op een ochtend de trap van een residentiële flat van de ashram afdaalde. Plotseling flitste door mijn denken een herinnering aan een bepaalde uitspraak die werd gedaan in een van de boeken van Alice Bailey, een veronderstelde autoriteit in de Westerse tijdloze wijsheid. En deze uitspraak was in lijn met de conclusie van een recente contemplatie.
Ik was enigszins verbaasd dat ik zelfstandig met de eigen contemplaties tot conclusies kon komen die overeenstemden met de leringen van veronderstelde autoriteiten. De verbazing ging gepaard met een sprankel van vreugde, en het was zeker een bemoediging om mijn contemplatieve weg te vervolgen.
Doorheen de jaren die volgden heb ik veel van zulke momenten beleefd. Meestal waren het kleine momenten. In het schrijven van de publicaties in de Contemplaties-serie bijvoorbeeld vonden er vaak kleine momenten van bemoediging plaats wanneer opvattingen onderbouwd konden worden met verwijzingen naar uitspraken van veronderstelde autoriteiten in de tijdloze wijsheid.
Af en toe waren de bemoedigingen ook groter. Het was heel bemoedigend bijvoorbeeld om mijn opvattingen over de drie elementen van keuze bevestigd te zien in de tijdloze wijsheid. In dit geval werd deze bevestiging blijmoedig uitgeschreven in 'Een heer van keuze'.1 En in 'Gewetenserkenning' in de Dagboek van de eeuwigheid-serie werd een dergelijk moment van bevestiging zelf beschreven.2
Nu heb ik tamelijk recent gecontempleerd op het onderwerp van fascisme, zoals gepubliceerd in 'De Nederfascistische vlag' en '(Spiritueel) fascisme'.3, 4 Hierbij heb ik fascisme losgekoppeld van nazisme waarbij ik uit kwam op vormen van fascisme die als politieke systemen zeker niet bij voorbaat te verwerpen zijn.
Aanzienlijk was dan ook de bemoediging toen ik tijdens mijn zoektocht naar andersoortige citaten voor een andersoortige contemplatie ontdekte dat Benjamin Creme, ook een veronderstelde autoriteit in de Westerse tijdloze wijsheid, vergelijkbare uitspraken over fascisme heeft gedaan. Waar hij communisme relateert aan de intelligentie van de derde straal en democratie aan de liefde-wijsheid van de tweede straal daar relateert hij fascisme, los gesteld van nazisme, aan de macht van de eerste straal.5
Aldus vonden mijn contemplaties op fascisme een bevestiging. En dat was zeker bemoedigend.